Toen regisseur Lucas van der Rhee voor het eerst zelf een ‘Hojokamp’ bezocht, voelde het voor hem als ‘de veiligste plek van Nederland’. Van der Rhee: ‘Dat voel je niet snel als je queer bent. Je bent in de maatschappij altijd aan het aftasten of je ergens volledig kan zijn wie je bent. Als je als man met je vriend over straat loopt, kan je dan zijn hand vasthouden? Op het kamp voelde het alsof dat van me af viel.’

Samen met regisseur Chris Westendorp maakte Van der Rhee daarom een documentaire over het kamp, waar jaarlijks zo’n 65 queer-jongeren tussen de 13 en 25 jaar aan deelnemen.

De verschillende opdrachten die de jongeren moeten uitvoeren, zoals kringgesprekken, een spiegelopdracht en ‘over de streep’, vormen een rode draad tijdens de week. Van der Rhee geeft aan dat veel jongeren de intensiteit van deze opdrachten onderschatten. 

Van der Rhee: ‘De organisatie communiceert dat je aan jezelf gaat werken, maar wat betekent dat op je zestiende? De meeste jongeren komen gewoon om vrienden te maken. Tuurlijk gaat het over queer zijn, maar het hoofdthema van de film is het menselijk verlangen naar vriendschap.’

Westendorp vult aan: ‘Uiteindelijk is de film echt bedoeld om te laten zien: kijk, hier kan iedereen zichzelf zijn en zie eens hoe mensen dan opbloeien. Waarom leven we in een maatschappij waarin ze een week gelukkig kunnen zijn en is de rest van het jaar zwaar voor ze? Hoe moeilijk is het om ze gewoon te accepteren voor wie ze zijn?

Voorafgaand aan het kamp had researcher Daan Bol contact met jongeren waarin de regisseurs mogelijke hoofdpersonages zagen. Westendorp: ‘Daan benaderde hen om te kijken wat hun verhaal is en hoe ze in het leven staan. Als mensen te kwetsbaar zijn wil je ze het niet aandoen om gefilmd te worden. We kozen jongeren die het zelf wilden maar ook waarvan wij dachten: zij kunnen hun verhaal vertellen zonder dat het hen schade op gaat leveren.’ 

Met die jongeren spraken de regisseurs af dat ze alles mochten filmen en dat ze na afloop altijd mochten aangeven als ze iets toch liever niet in de documentaire wilden. Bij de viewing waren alle jongeren enthousiast. Van der Rhee: ‘Ze hadden zoiets van: dit is wie we zijn, en daar hielpen ze elkaar ook in. Ze zagen van elkaar dat ze dieptepunten hadden in de documentaire, maar die momenten kwamen ook weer goed.’

Interview: Nicolaas Veul
Regie: Job van Aken
Research en redactie: Sophie Dijkman
Camera: Michiel Zwart
Montage: Manuel Dias da Silva
Geluid: Mark Witte
Productie: Zep van Tienen
Eindredactie: Annica Peeters en Joyce Daamen