Wereldwijd is de sfeer en het gevoel van het interbellum, de tijd tussen de twee wereldoorlogen, op dit moment heel populair. Er is een soort hang naar retro en vintage fashion en design. In New York zijn bijvoorbeeld grote Jazz Age Parties, waar duizenden mensen helemaal in stijl gekleed op afkomen. Het epicentrum van de jaren twintig-beweging in Europa is Berlijn, de stad die tijdens het interbellum al de 'feeststad van de wereld' was. Een decadente stad waar mensen vrij konden zijn, maar destijds ook een stad op de rand van de afgrond.

De documentaire, die zich afspeelt in Berlijn en Wenen, laat mensen zien die graag in deze vervlogen tijden geleefd zouden hebben, zoals de feestgangers die naar de grote Bohème Sauvage-feesten gaan, maar vooral de zogenaamde nostalgisten: mensen die hun hele leven aan de jaren twintig hebben aangepast. Ze zijn geïnspireerd door de muziek of een film en kleden zich volgens de jaren twintig, hebben hun huizen zo ingericht en ze hebben de televisie, de radio en de magnetron de deur uit gedaan.

De nostalgist leeft in het verleden, maar is paradoxaal genoeg ook een mens van de toekomst. Hij wantrouwt de media, televisie en kranten, maar is verslaafd aan social media. Via Facebook, Instagram en Twitter ontmoeten zij elkaar en laten ze zichzelf zien. Het is opvallend hoe vaak de hoofdpersonen in de documentaire in hun jaren twintig-kleding, toch over de huidige tijd spreken en welke parallellen zij zien tussen onze tijd en de tijd van toen. Wederom komt het rechts-populisme in vele landen op, wederom is er een steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk en wederom is er sprake van ongenoegen en onvrede. Zou de tijd zich kunnen herhalen? Daarom vergeten ze liever samen even het heden en de mogelijke toekomst door te luisteren naar prachtige muziek uit het verleden of door te dansen tot in de vroege ochtend.