Saskia Frijlink woonde eerst samen met haar man Martijn in Rotterdam. Daarna leefden ze bijna drie jaar in het Noorse Trondheim, om terug te keren naar Nederland: het Zuid-Limburgse dorpje Reijmerstok. Haar verwachtingen waren hooggespannen: ze houdt van de natuur en in Noorwegen had ze makkelijk vrienden en werk gevonden, dus dat zou ook wel goedkomen. Om te integreren werd ze lid van de lokale fanfare. Toch heeft ze na drie jaar nog steeds geen echte vrienden gemaakt in de regio. Hoe dat komt? Er lijkt een onzichtbare barrière te bestaan: iedereen is aardig tegen je, maar blijft afstandelijk.
 
Marion van der Kleij verhuisde 11 jaar geleden van Almere naar het dorp Mechelen. Zij verliet de Randstad met pijn in het hart. Ze vreesde dat ze niet zou kunnen aarden in een Limburg dorp en die angst bleek terecht. De gezellige kletspraatjes bij het schoolplein waren er niet. Dorpsgenoten negeerden haar min of meer. En eigenlijk wilde ze alleen maar terug, terug naar Almere. Maar na een paar jaar somberen, zet ze de knop om: ze stopt met terugverlangen naar de Randstad, investeert in haar nieuwe leven en wordt lid van de gemeenteraad.