Op het moment dat Marieke haar beslissing neemt is het februari 2009. In Nederland is het invriezen van eicellen uitsluitend toegestaan op medische gronden, zoals dreigende onvruchtbaarheid door ziekte, zoals kanker. Marieke’s huisarts legt uit dat de experimentele behandeling nog in de kinderschoenen staat. Op internet leest Marieke over vruchtbaarheidsklinieken in de Verenigde Staten die naast eicellen ook eierstokken invriezen. Maar de ingreep brengt risico’s met zich mee en het is niet duidelijk hoe groot de slagingskansen zijn.

Marieke is niet de enige die worstelt met afnemende vruchtbaarheid. Hoe komt het toch dat vrouwen van haar generatie zo laat kinderen krijgen? Zou het te maken hebben met de opvoeding, de pil of de emancipatie?  

In juli 2009 maakt het AMC bekend dat ze eicellen gaan invriezen van vrouwen zonder partner die minder vruchtbaar worden. Marieke vertelt haar ouders dat ze haar eicellen wil laten invriezen. Haar moeder vindt het een goed idee, maar vader reageert afwerend. Hij adviseert Marieke om wat vaker naar feestjes te gaan om te zoeken naar een man. Op haar 36e verjaardag vraagt Marieke aan vrienden en familie dates in plaats van cadeaus. Ze ontmoet veel leuke mannen, maar de wederzijdse klik zit er niet tussen.

De tijd dringt. Marieke belt het AMC, maar daar wordt haar verteld dat het invriezen van eicellen om sociale redenen nog niet kan worden aangeboden. Er is teveel oppositie in de politiek. Marieke wil niet langer wachten en maakt een afspraak met het Universitair Ziekenhuis in Brussel. Daar is net begonnen met het invriezen van eicellen om niet-medische redenen. Een complete behandeling kost zo’n 10.000 euro. Na de ingreep verdwijnen Marieke’s eicellen in een diepvriescontainer, wachtend op toekomstig gebruik. Ze weet dat het geen garantie is voor een kindje samen met die ene leuk man, maar het geeft haar een rustig gevoel.

Regisseur: Marieke Schellart